وقتی «امرالد فنل» در حال ساخت فیلم Saltburn بود، توجه ویژه‌ای به جزئیات داشت. «سوزی دیویس» طراح صحنه که ویژگی‌های خاص خانواده کتن را وارد دکور فیلم کرد، به فنل کمک کرد تا واقعیت را در صحنه خلق کند. او حتی به مواردی مانند بوی موی سگ و لک‌های لیوان روی مبلمان اشاره کرد. دیویس در گفت‌وگویی با ددلاین این فرایند را «ثبت جوهره انسانی» در جهان فیلم توصیف کرد. با این حال، تناقضی وجود دارد؛ بسیاری از طراحان صحنه مانند دیویس از تهدید هوش مصنوعی و جایگزین شدن با ماشین‌ها نگران هستند.
براساس پژوهشی که توسط صنف طراحان صحنه فیلم بریتانیا (BFDG) با شرکت ۶۵۰ عضو انجام شد، ۶۶ درصد معتقدند در سال‌های آینده احتمال نابودی شغل‌شان وجود دارد. «جاناتان پل گرین» رئیس BFDG گفت اعضا باور دارند تولیدکنندگان برای کاهش هزینه‌ها – و نه به خاطر خلاقیت – سراغ هوش مصنوعی می‌روند. او اشاره کرد بیشترین تهدید متوجه هنرمندان مفهومی و طراحان گرافیک است. بسیاری از کارگردانان با استفاده از هوش مصنوعی به خلق تصاویر برای توضیح ایده‌های خود به گروه تولید می‌پردازند:
هوش مصنوعی می‌تواند تصویر را دقیقا همانطور که کارگردان می‌خواهد از نظر قاب‌بندی، ترکیب رنگ و حس، دستکاری کند.
به گفته او سرعت پیشرفت این فناوری باعث ترس و ابهام در میان فعالان این حوزه شده است. در حال حاضر شرکت‌های تولیدی هنوز در حال آزمون و خطا با هوش مصنوعی هستند. برخی استودیوها به دلیل نگرانی از مسائل کپی‌رایت و منبع تصاویر تولیدشده، استفاده از این فناوری را ممنوع کرده‌اند. برخی دیگر از مدل‌های داخلی هوش مصنوعی برای افزایش بهره‌وری پروژه‌ها استفاده می‌کنند.
گرین می‌گوید حتی برخی قراردادها هنرمندان را موظف می‌کند آثارشان برای آموزش الگوریتم‌های داخلی شرکت مورد استفاده قرار گیرد. به عقیده او، این موضوع نوعی شفافیت دارد اما باعث ناراحتی طراحانی می‌شود که ایده‌هایشان بدون نیاز به آن‌ها تکرار می‌شود.
صنف BFDG در بریتانیا با همتای آمریکایی خود در مورد این نگرانی‌ها در ارتباط است اما برخلاف آن‌ها فعلا قدرت افزودن بندهای حمایتی به قراردادها را ندارد. با این حال حدود ۳۵ درصد اعضا معتقدند هوش مصنوعی می‌تواند ابزاری مفید باشد و صنف، آموزش مهارت‌های جدید را توصیه می‌کند. برخی مشاغل هم کمتر در معرض تهدید هستند. گرین در این رابطه چنین تاکید می‌کند:
هوش مصنوعی هرگز نمی‌تواند یک تصویر را به یک صحنه فیزیکی قابل استفاده تبدیل کند.
همانطور که دیویس درباره Saltburn یادآوری می‌کند، بخشی از واقع‌گرایی و روحیه بازی با جزئیات انسانی مانند ته‌سیگار یا آثار وسایل شخصی، حاصل حضور واقعی انسان در صحنه است و هیچ الگوریتمی نمی‌تواند آن نقص‌های انسانی را که داستان را واقعی می‌کند، بازآفرینی کند.
