«دنیل دی لوئیس» پس از هشت سال دوری از سینما و اعلام بازنشستگی، با انتشار نخستین تصویر از فیلم جدیدش با عنوان Anemone دوباره به صحنه بازگشته است.
این پروژه که محصول کمپانی فوکوس فیچرز است، نخستین نمایش جهانی خود را در جشنواره فیلم نیویورک که از ۲۶ سپتامبر آغاز شده و تا ۱۳ اکتبر ادامه خواهد داشت تجربه می‌کند و بازگشت این بازیگر برنده اسکار را رقم می‌زند.
فیلم Anemone نخستین تجربه کارگردانی بلند پسر دنیل دی لوئیس، رونان دی لوئیس، است و فیلمنامه آن به‌طور مشترک توسط پدر و پسر نوشته شده است.
در توصیف رسمی فیلم آمده است: «یک درام خانوادگی تاثیرگذار درباره زندگی‌هایی که به دست میراث‌های ظاهراً آشتی‌ناپذیر خشونت سیاسی و شخصی ویران شده‌اند.» داستان در شمال انگلستان می‌گذرد و ماجرای مردی میانسال (شان بین) را روایت می‌کند که «از خانه حومه‌شهری خود راهی سفری به جنگل می‌شود تا با برادر گوشه‌گیر و منزوی‌اش (دنیل دی لوئیس) که سال‌هاست از او دور بوده، دیدار کند. دو برادر با گذشته‌ای پیچیده و مرموز پیوند خورده‌اند؛ گذشته‌ای که رابطه‌شان را، با وجود لحظاتی از صمیمیت، برای همیشه در پی رویدادهایی ویرانگر در دهه‌های پیش تغییر داده است.»
در ادامه توضیح آمده است: «اثری پرقدرت از نظر احساسی که نخستین تجربه کارگردانی‌اش هم در جزئیات ظریف و هم در ژست‌های بزرگ اطمینان‌خاطر دارد و مسیر دشوار آشتی خانوادگی را ترسیم می‌کند. علاوه بر بازی‌های بی‌پروای نقش‌های اصلی، Anemone شاهد هنرنمایی برجسته سامانتا مورتون و ساموئل باتم‌لی در نقش‌های مکمل و فیلمبرداری عریض و چشمگیر بن فوردزمن است.»
این فیلم نخستین حضور سینمایی دی لوئیس از زمان فیلم Phantom Thread در سال ۲۰۱۷ است. پیش از اکران آن فیلم، بازیگر با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرده بود: «دنیل دی لوئیس دیگر به عنوان بازیگر فعالیت نخواهد کرد. او از همه همکاران و تماشاگرانی که طی سال‌ها در کنارشان بوده، صمیمانه سپاسگزار است. این تصمیمی شخصی است و او یا نمایندگانش توضیح بیشتری در این باره نخواهند داد.»
او بعدها در گفت‌وگویی با مجله W توضیح داد: «می‌دانستم که انتشار یک بیانیه کاری غیرمعمول است. اما می‌خواستم خطی بکشم. نمی‌خواستم دوباره درگیر پروژه‌ای تازه شوم. تمام عمرم درباره اینکه باید بازیگری را کنار بگذارم حرف زده‌ام و نمی‌دانم چرا این بار متفاوت بود، اما میل به ترک کار در من ریشه گرفت و تبدیل به وسواس شد. کاری بود که باید انجام می‌دادم. از به‌کاربردن بیش‌ازحد واژه هنرمند پرهیز می‌کنم، اما حس می‌کردم مسئولیتی که بر دوش هنرمند است، بر من سنگینی می‌کند. باید به ارزش کاری که می‌کنم باور داشته باشم. کار می‌تواند حیاتی به نظر برسد، حتی غیرقابل‌مقاومت. اگر تماشاگر آن را باور کند، باید برایم کافی باشد. اما مدتی است که این‌گونه نیست.»
