در دنیای مارول (Marvel)، قهرمانان همیشه در مرکز توجه نیستند؛ گاهی این شرورها هستند که با پیچیدگی، کاریزما و قدرتشان داستان‌ها را به یادماندنی می‌کنند. مگنیتو، تانوس، دکتر دوم و گالاکتوس تنها چند نمونه از دشمنانی‌اند که حضورشان در کمیک‌ها و فیلم‌ها، تاریخچه‌ای طولانی و پرهیاهو ساخته است.
اما نکته اینجاست: هر بار که هالیوود یا استودیوهای انیمیشن سراغ این شخصیت‌ها رفته‌اند، نتیجه به یک شاهکار ختم نشده است. گاهی شخصیت‌هایی که در کمیک‌ها عظمت و شکوه داشتند، روی پرده سینما یا در سریال‌های کارتونی به نسخه‌ای تحریف‌شده، بی‌روح و حتی خنده‌دار تبدیل شدند.
در این مطلب، به سراغ ۱۰ نسخه‌ی بدترین اقتباس‌های تاریخ مارول از شرورهای نمادین می‌رویم؛ از گرین گابلین رفیق با اسپایدرمن گرفته تا گالاکتوسی که به‌جای موجودی کیهانی، تنها یک ابر بی‌هویت در فضا بود!
۱۰. آلدریچ کیلین (Aldrich Killian – Iron Man 3)
در آن زمان، پیچش داستانی مربوط به «ماندارین» در Iron Man 3 باعث ناامیدی خیلی‌ها شد. و حق هم داشتند؛ چون معمولاً قسمت پایانی یک سه‌گانه با حضور یک شرور بزرگ و اصلی جمع‌بندی می‌شود و تبلیغات هم دقیقاً همین انتظار را از شخصیت «تروِر اسلتری» با بازی بن کینگزلی ایجاد کرده بودند. اما با گذر زمان، حتی کسانی که در ابتدا از ماجراجویی شین بلک در MCU دل‌چرکین بودند، چیزهایی برای دوست داشتن در آن پیدا کردند. با این حال، «آلدرچ کیلین» با بازی گای پیرس، مضحک از کار درآمد. پیچش داستانی مربوط به «تروِر اسلتری» دائم‌الخمر، اگرچه مضحک بود، اما دست‌کم به شکل مؤثری مضحک بود. در عوض، «آلدرچ کیلین» که از دهانش آتش بیرون می‌ریخت؟ این دیگر زیادی بود.
۹. الکترو (Electro – The Amazing Spider-Man 2)
انتخاب جیمی فاکس (Jamie Foxx) برای ایفای نقش الکترو در ابتدا امیدبخش به نظر می‌رسید. طراحی بصری کاراکتر نیز خلاقانه بود و وجه الکتریکی او را برجسته‌تر می‌کرد. اما در نهایت، همانند بسیاری دیگر از عناصر این ریبوت نیمه‌کاره، نتیجه ناامیدکننده شد. الکترو به یک شخصیت دست‌وپاچلفتی و کم‌اهمیت تقلیل یافت، آن هم در داستانی بیش‌ازحد شلوغ که هم‌زمان شامل راینو، گرین گابلین و حتی طرح اولیه‌ای از «سینستر سیکس» بود.
۸. گرین گابلین (Green Goblin – Spider-Man Unlimited)
گرین گابلین یکی از دشمنان همیشگی مرد عنکبوتی است و حضورش در هر اقتباس سینمایی یا تلویزیونی تقریباً قطعی است. اما در انیمیشن Spider-Man Unlimited (اوایل دهه ۲۰۰۰) همه‌چیز تغییر کرد. در این نسخه، او نه نورمن آزبورن بود و نه حتی هری آزبورن، بلکه مردی به نام «هکتور جونز» که در تنها حضورش در سریال، به جای دشمنی، به مرد عنکبوتی کمک می‌کرد!
۷. دارک فینیکس (Dark Phoenix – X-Men: The Last Stand)
دارک فینیکس یکی از بزرگ‌ترین شرورهای تاریخ کمیک و بخشی از یکی از ماندگارترین داستان‌های ایکس‌من است. طبیعی بود که طرفداران انتظار اقتباسی باشکوه روی پرده نقره‌ای داشته باشند. اما فیلم X-Men: The Last Stand این روایت را کاملاً نابود کرد. به جای تمرکز روی او، دارک فینیکس به یک عنصر فرعی در داستانی شلوغ تقلیل یافت؛ بیشتر اوقات بیکار ایستاده و تنها در لحظات پایانی فعال می‌شود، جایی که وولورین او را می‌کشد.
۶. موداک (MODAK – Ant-Man and the Wasp Quantumania)
تکیه‌ی بیش از حد بر آینده‌ی «کَنگ فاتح» یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات دنیای سینمایی مارول در Ant-Man and the Wasp: Quantumania بود؛ اما بدترین اشتباهش این نبود. آن جایگاه به تصویرپردازی موداک تعلق می‌گیرد. روی کاغذ، موداک یک شخصیت شرور ترسناک است. اما وقتی به دنیای لایو اکشن وارد شد، به یک شوخی بدل شد. بدتر از آن، اساساً طوری نوشته شده که فقط یک شوخی بزرگ باشد. تأثیر او هم با چیزی که احتمالاً بدترین جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری در کل MCU است، باز هم کم‌رنگ‌تر شد. موداک یک فاجعه‌ی تمام‌عیار است.
۵. آپوکالیپس (Apocalypse – X-Men: Apocalypse)
آپوکالیپس از قدرتمندترین و بی‌رحم‌ترین شرورهای کمیک است. اما در فیلم X-Men: Apocalypse به جای نمایش اقتدار، بیشتر وقتش صرف گشت‌وگذار و جمع‌آوری زیردستانی شد که کارهایی را انجام دهند که خودش به‌راحتی قادر به انجامشان بود. توانایی‌هایش به‌طور پراکنده و بی‌منطق نمایش داده شد و نقش او در داستان هم بسیار کم‌رنگ بود. حضور بازیگر بزرگی چون اسکار آیزاک (Oscar Isaac) در این نقش می‌توانست ماندگار شود، اما کاملاً هدر رفت.
۴. بولزآی (Bullseye – Daredevil, 2003)
انتخاب کالین فارل (Colin Farrell) برای ایفای بولزآی به‌خودی‌خود هیجان‌انگیز بود، اما نتیجه نهایی ناامیدکننده از آب درآمد. این نسخه بیشتر شبیه یک شخصیت پانکی سطحی بود تا قاتل حرفه‌ای و بی‌رحمی که حتی کینگ‌پین (Kingpin) او را به خدمت می‌گیرد. او نه در ظاهر و نه در مهارت، تهدیدی جدی برای دردویل محسوب نمی‌شد. نتیجه این شد که شخصیت بولزآی در فیلمی که از ابتدا هم اقتباسی ضعیف بود، کاملاً بی‌اثر شد.
۳. اولتران (Ultron – MCU)
با وجود موفقیت عظیم MCU، همیشه در خلق شرورهای برجسته موفق نبوده است. اولتران نمونه بارز این مشکل است. در کمیک‌ها، اولتران دشمنی بی‌وقفه و توقف‌ناپذیر است که هر بار تهدیدناک‌تر بازمی‌گردد. اما در فیلم Avengers: Age of Ultron، با وجود صداپیشگی خاص جیمز اسپیدر (James Spader)، او صرفاً به یک شرور استاندارد تبدیل شد که می‌خواست دنیا را نابود کند چون به خواسته‌هایش نرسیده بود.
۲. دکتر دووم (Doctor Doom – Fantastic Four, 2015)
فیلم فاجعه‌بار Fantastic Four (2015) شخصیت دکتر دووم را به‌طور کامل تخریب کرد. او تقریباً هیچ شباهتی به نسخه کمیکی خود نداشت؛ نه در شخصیت‌پردازی و نه در ظاهر. لباس و طراحی او تنها اندکی به نسخه اصلی شباهت داشت. با توجه به جایگاه دکتر دوم به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین شرورهای تاریخ کمیک، این برداشت اشتباه از شخصیت، یکی از بزرگ‌ترین فرصت‌های ازدست‌رفته مارول است.
۱. گالاکتوس (Galactus – Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer)
اگرچه فیلم ۲۰۱۵ Fantastic Four یکی از بدترین اقتباس‌های این فرنچایز بود، اما افتضاح‌ترین نمایش یک شرور کلاسیک مارول متعلق به فیلم Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer (2007) است. در این فیلم، گالاکتوس که در کمیک‌ها به شکل یک موجود عظیم و نمادین با طراحی جک کربی شناخته می‌شود، تنها به یک «ابر عظیم در فضا» تقلیل یافته است! این تصمیم ناامیدکننده نه‌تنها شخصیت را نابود کرد، بلکه به پایان زودهنگام آن مجموعه فیلم‌ها هم منجر شد.
