ثبت رکورد سرعت برای خودروهایی با چهار در، چهار صندلی و صندوق عقب ممکن است غیرمعمول و حتی بی‌فایده به نظر برسد، اما افتخاراتی برای آن‌ها به همراه دارند که از ابرخودروهای فضایی‌شکل، تاثیرگذارتر هستند. بیش از ۱۵ سال پیش، یک شرکت تیونینگ تصمیم گرفت یک سدان را بازآفرینی کند و نتیجه، خودرویی بود که عنوان سریع‌ترین سدان جهان را با سرعت نهایی ثبت‌شده بیش از ۳۵۴ کیلومتر بر ساعت به نام خود کرد.
این خودرو در حالت عادی در ترافیک تقریباً گم می‌شد و تنها نشانه‌هایی ظریف داشت، اما چرخ‌های عقب پوشیده شده نشان می‌دادند که با وسیله‌ای کاملاً متفاوت و هدفمند طرف هستیم. با وجود این، به دلیل تولید بسیار محدود، در گذر زمان در حاشیه تاریخ محو شد. اما برای کسانی که آن را می‌شناسند، همچنان به‌عنوان یک شاهکار و یک لیموزین لوکس که می‌تواند چهار سرنشین را در نهایت راحتی با سرعت‌های بالا در اتوبان‌های آلمان جابه‌جا کند، به یاد مانده است.
در حالی که خودروسازان طی دو دهه گذشته مشغول رقابت برای دستیابی به عملکرد بالاتر با استفاده از فناوری‌های پیشرفته و طراحی‌های پرزرق‌وبرق بوده‌اند، این سدان بی‌حاشیه رکوردی ثبت کرده که هیچ خودروی تولیدی دیگری نتوانسته به آن نزدیک شود. این همان داستانی است که نشان می‌دهد چگونه یکی از کم‌ادعاترین سدان‌های اسپرت جهان توانست به پادشاه بی‌رقیب سرعت تبدیل شود و چرا تاکنون هیچ خودروی مدرنی نتوانسته آن را از تختش به پایین بکشد.
هیچ سدان مدرنی تاکنون نتوانسته رکورد سرعت نهایی «برابوس E V12» را به چالش بکشد. این نخستین بار نبود که برابوس نسخه‌ای از مرسدس-بنز کلاس E را عرضه می‌کرد. برابوس E V12 توانست وارد کتاب رکوردهای گینس شود و عنوان سریع‌ترین سدان تولیدی جهان را با سرعت نهایی ثبت‌شده ۳۶۵.۷ کیلومتر بر ساعت به دست آورد. در دنیایی که پر از ادعاهای اغراق‌آمیز درباره اعداد عملکردی و سقف سرعت است، این آمار هنوز هم جایگاه ویژه‌ای دارد. برای مقایسه، این رقم بیش از ۸ کیلومتر بر ساعت سریع‌تر از مک‌لارن F1 افسانه‌ای است که معیار ابرخودروهای دهه ۹۰ میلادی محسوب می‌شد.
این‌که یک سدان چهار در بتواند به چنین سرعتی دست پیدا کند شاید غیرمنطقی به نظر برسد، مخصوصاً خودرویی که توانایی حمل مسافر، بار و حتی سگ را نیز دارد. اما تقریباً دو دهه بعد، هیچ سدان تولیدی نتوانسته رکورد سرعت بالاتری را به صورت رسمی و معتبر ثبت کند. درست است که خودروهایی مانند بی‌ام‌و M5 CS، دوج چارجر هلکت ردآی و حتی لوسید ایر سفایر به این سطح از سرعت نزدیک می‌شوند، اما هیچ‌یک نتوانسته‌اند در یک آزمایش تأییدشده، رکورد E V12 را بشکنند. در همان زمان، تیونر مشهور G-Power یک بی‌ام‌و M5 با موتور V10 را ارتقا داد و مدل Hurricane RR را معرفی کرد که گفته می‌شود توانست به بیش از ۳۷۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.
آنچه این رکورد را عجیب‌تر می‌کند این است که حتی بسیاری از برترین مدل‌های فراری، لامبورگینی و پورشه در همان دوره هم نتوانستند به آن نزدیک شوند. این خودروهای اسپرت ممکن بود برای فرمان‌پذیری تیز و تسلط در پیست ساخته شده باشند، اما دستور کار برابوس برای E V12 چیزی جز تسلط مطلق بر لاین چپ اتوبان آلمان نبود. البته باید ذکر کرد که این محصول به صورت رسمی توسط مرسدس-ای‌ام‌جی عرضه نشده بود، بلکه نتیجه کار تیونر آلمانی برابوس بود که شهرت زیادی در شکستن قواعد کارخانه‌ای دارد. به همین دلیل، هرچند این خودرو یک محصول تولید انبوه محسوب نمی‌شد، اما این موضوع از ارزش رکورد آن چیزی کم نمی‌کند.
برابوس با نصب دو توربوشارژر روی موتور V12 با حجم ۶.۳ لیتر، قدرتی هم‌سطح یا حتی فراتر از ابرخودروها تولید کرد. این پیشرانه بر پایه بلوک M275 مرسدس-ای‌ام‌جی ساخته شده بود، اما داستان به یک برنامه‌ریزی ساده برای ECU محدود نمی‌شد. برابوس زمان و هزینه زیادی صرف بازسازی کامل موتور کرد تا مطمئن شود می‌تواند مهم‌ترین شرط پروژه یعنی دستیابی به قدرت مطلق و شکستن رکورد سرعت را محقق کند.
حجم پیشرانه از ۵.۵ لیتر به ۶.۳ لیتر افزایش یافت. برابوس از پیستون‌های فورج‌شده، شاتون‌های سفارشی، میل‌لنگ تقویت‌شده و البته سامانه توربوشارژ دوقلوی پرفشار اختصاصی خود استفاده کرد. نتیجه، قدرت خیره‌کننده ۸۰۰ اسب‌بخار و گشتاور ۱۱۰۰ نیوتن‌متر بود که به‌طور الکترونیکی محدود شده و از طریق جعبه‌دنده اتوماتیک ۵ سرعته و دیفرانسیل لغزش محدود انتقال می‌یافت.
شتاب ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت تنها در کمتر از ۴ ثانیه ثبت می‌شد، که برای آن دوران و مخصوصاً برای خودرویی با این ابعاد و کلاس، فوق‌العاده به‌حساب می‌آمد. با این حال، داستان اصلی، توانایی حیرت‌آور آن در حفظ سرعت‌های بالا در مسیرهای طولانی بود. خودروسازان آلمانی در دهه ۲۰۰۰ میلادی رقابت تنگاتنگی برای سلطه بر اتوبان داشتند و سدان‌های خود را فراتر از مرز ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رساندند. برابوس نیز با تجهیز کامل E V12 به سیستم تعلیق اسپرت قابل‌تنظیم، پایدارکننده‌های جدید، ترمزهای پرفورمنس و کیت بدنه آیرودینامیک سفارشی، پاسخی درخور داد تا این غول چهار در بتواند در بزرگراه‌ها با سرعت‌هایی غیرقابل‌باور برای یک سدان حرکت کند.
برابوس پیش‌تر نیز نسخه‌های دیوانه‌واری با نام E V12 ساخته بود، هرکدام با هدف تبدیل‌شدن به سریع‌ترین سدان جهان، اما این نسخه به‌مراتب افراطی‌تر بود، به‌ویژه نمونه Brabus E V12 One of Ten که به Black Baron نیز شهرت یافت. در تاریخچه این تیونر، سه نسل از سدان‌های سخت‌جان کلاس E وجود داشتند که همگی از پیشرانه‌هایی بسیار بزرگ‌تر از نسخه‌های استاندارد بهره می‌بردند. این مسیر با نسل W124 آغاز شد که ابتدا پیشرانه ۵.۰ لیتری V12 داشت و سپس به ۷.۳ لیتر ارتقا یافت و درون محفظه موتور یک سدان جا داده شد.
برابوس با معرفی W210 به‌عنوان جانشین، موفق شد رکورد جهانی گینس را برای سریع‌ترین سدان چهاردر به دست آورد، رکوردی که با قدرتمندترین موتور خیابانی مرسدس محقق شد. این پیشرانه ۷.۳ لیتری، توان ۵۸۲ اسب‌بخار و گشتاور ۷۸۰ نیوتن‌متر تولید می‌کرد که می‌توانست مرسدس تیون‌شده را به سرعت ۳۳۰ کیلومتر بر ساعت برساند. البته این اعداد در برابر دستاوردهای Black Baron ناچیز جلوه می‌کردند.
برابوس E V12 بی‌تردید می‌توانست به عنوان نهایی‌ترین Q-car دهه ۲۰۰۰ شناخته شود. در بریتانیا، Q-car به خودرویی اطلاق می‌شود که در ظاهر آرام و محافظه‌کارانه است، اما عملکردی غیرقابل‌تصور دارد، و E V12 دقیقاً مصداق همین تعریف بود. در نگاه نخست، اگر نسخه One of Ten با قطعات آیرودینامیکی ویژه برای پایداری در سرعت‌های بالا و کاهش لیفت محور عقب نبود، این خودرو همچون یک کلاس E اندکی تغییر‌یافته جلوه می‌کرد. خبری از باله‌های بزرگ، دیفیوزرهای فیبرکربنی یا بدنه‌کاری اغراق‌شده نبود.
جزئیاتی چون نشان‌های ظریف برابوس، گلگیرهای کمی عریض‌تر که جایگاه چرخ‌های بزرگ‌تر بودند و خروجی‌های چهارگانه اگزوز، تنها نشانه‌های متفاوت بودن آن محسوب می‌شدند. به‌غیر از این موارد، ظاهر آن چیزی بود که یک مدیرعامل موفق می‌توانست هر روز برای رفتن به دفتر استفاده کند. این همان ثروت پنهان بود، مناسب برای کارآفرینی که دیر به جلسه رسیده و بدش نمی‌آمد با سرعتی بیش از ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت عقب‌ماندگی را جبران کند.
با وجود قلبی که حکم یک موشک را داشت، E V12 در بخش راحتی هیچ‌گونه مصالحه‌ای نکرده بود. فضای داخلی یادآور تجملات کلاس E مرسدس بود، با چرم‌های اختصاصی برابوس، جزئیات آلکانتارا و تمامی امکانات لوکسی که مرسدس در آن دوران ارائه می‌کرد. این خودرو واقعاً بهترین‌های هر دو را در خود جای داده بود؛ عملکردی خشن و نفس‌گیر همراه با رفاه و کیفیت در سطح بالا.
البته چنین سرعتی برای یک سدان، هزینه گزافی داشت. هنگام عرضه، قیمت برابوس E V12 حدود ۸۷۵,۰۰۰ دلار اعلام شد، قیمتی که در سال ۲۰۰۶ هم‌ردیف با یک بوگاتی به شمار می‌رفت. اما برای معدود خریداران خوش‌شانس، این خودرو چیزی فراتر از تجمل و شتاب بود و رکورد جهانی گینس را هم به همراه داشت.
تولید این مدل به‌شدت محدود بود. نمونه‌های پیشین بر پایه شاسی‌های W210 و W211 دهه ۱۹۹۰ ساخته شدند، اما E V12 آخرین نسلی بود که نام خود را در تاریخ ثبت کرد. گفته می‌شود برابوس تنها ۱۰ دستگاه (به همین دلیل عنوان One of Ten) تولید کرد که آن را از بسیاری ابرخودروهای مدرن نیز نایاب‌تر می‌سازد. یافتن یکی از این نمونه‌ها در خیابان امروز تقریباً غیرممکن است. بیشتر آن‌ها در کلکسیون‌های خصوصی و گاراژهای کنترل‌شده از نظر دما نگهداری می‌شوند. همین موضوع بر رمزآلود بودن آن می‌افزاید.
برابوس E V12 بعد از پانزده سال، همچنان یک دستاورد شگفت‌انگیز به شمار می‌رود. اما این دقیقاً همان چیزی بوده که برابوس همواره آن دنبال کرده است. در دنیایی که به سوی برقی‌سازی و عملکرد مدارمحور حرکت کرده، این هیولای خاموش یادآور دورانی است که قدرت بی‌رحمانه و سرعت‌های غیرمنطقی تیتر روزنامه‌ها بودند. جهان تغییر کرده، اما میراث نسل E V12 برای همیشه در تاریخ حک خواهد شد.
