اگر از گوشی هوشمند جدیدتان عمر باتری بیشتری می‌خواهید، تنها نیستید. با وجود فناوری‌های نوینی مانند سلول‌های سیلیکون-کربن، به نظر می‌رسد سقف ظرفیت باتری‌ها در حدود ۵۰۰۰ میلی‌آمپر ساعت متوقف شده است. در مقابل، اگر نگاهی به مدل‌های عرضه‌شده در چین یا هند بیندازید، باتری‌هایی با ظرفیت به‌مراتب بیشتر در همان مدل‌های مشابه خواهید دید.
برای نمونه، گوشی جدید Nothing Phone 3 دارای باتری ۵۱۵۰ میلی‌آمپر ساعتی در سطح جهانی است، اما این عدد در هند به ۵۵۰۰ میلی‌آمپر ساعت افزایش می‌یابد. مدل HONOR Magic 7 Pro در اروپا باتری ۵۲۷۰ میلی‌آمپر ساعت دارد، در حالی که در چین این ظرفیت به ۵۸۵۰ میلی‌آمپر ساعت می‌رسد. شیائومی ۱۵ اولترا نیز از ۵۴۱۰ میلی‌آمپر ساعت در نسخه جهانی به ۶۰۰۰ میلی‌آمپر ساعت در بازار داخلی چین ارتقا می‌یابد. اما دلیل این تفاوت چیست؟ چرا در سایر نقاط دنیا نمی‌توانیم از همین ظرفیت‌های بالای باتری بهره‌مند شویم؟ پاسخ ساده است: مقررات و کاغذبازی‌های اداری عامل اصلی هستند.
اگر تا به حال قصد ارسال گوشی از طریق پست در آمریکا یا اروپا (و احتمالاً دیگر کشورها) را داشته‌اید، ممکن است متصدی پست درباره اندازه باتری و اینکه آیا باتری داخل دستگاه مهر و موم شده یا نه، از شما پرس‌وجو کرده باشد. دلیلش آن است که بسیاری از کشورها باتری‌های لیتیوم-یون را به‌عنوان مواد خطرناک طبقه‌بندی می‌کنند و قوانین سختگیرانه‌ای برای نحوه بسته‌بندی و حمل‌ونقل آن‌ها وضع کرده‌اند. این مقررات برای حمل‌ونقل تجاری از طریق هوا، زمین، ریل یا دریا، اغلب با شدت بیشتری اعمال می‌شوند.
چندین قانون بین‌المللی مهم این حوزه را پوشش می‌دهند. در اروپا، مقررات ADR (برای حمل زمینی)، RID (حمل ریلی) و IMDG (حمل دریایی) وجود دارند. برای حمل هوایی، شرکت‌های هواپیمایی طبق مقررات کالاهای خطرناک IATA و نیز قوانین ICAO عمل می‌کنند. در ایالات متحده، قانون ۴۹ CFR § ۱۷۳.۱۸۵ از «کد مقررات فدرال» الزامات مشابهی را تعریف می‌کند، و برخی کشورها نیز نسخه‌های خاص خود از این مقررات را دارند.
منبع همه این دستورالعمل‌ها، مقررات مدلی سازمان ملل است که باتری‌های لیتیوم-یون را با کدهای UN3480 (ارسال باتری به‌تنهایی) و UN3481 (باتری همراه یا درون دستگاه) طبقه‌بندی می‌کند. اما مهم‌ترین بخش، بند ویژه UN شماره ۱۸۸ است که آستانه‌ای را برای تشخیص «کوچک بودن» باتری لیتیوم-یون تعریف می‌کند تا بتوان آن را طبق قواعد ساده‌تری ارسال کرد. این سقف برای هر سلول، ۲۰ وات‌ساعت بوده و در مقررات ADR، IMDG، IATA و دیگر اسناد جهانی حمل‌ونقل نیز بازتاب یافته است. همچنین برای کل پَک باتری، سقف ۱۰۰ وات‌ساعت تعیین شده است که بیشتر در مورد لپ‌تاپ‌ها و پاوربانک‌ها کاربرد دارد.
ممکن است ۲۰ وات‌ساعت زیاد به نظر برسد، اما این عدد به ولتاژ باتری وابستگی دارد. برای یک باتری لیتیوم-یون با ولتاژ اسمی حدود ۳.۸ ولت، این مقدار به تقریب ۵۳۰۰ میلی‌آمپر ساعت خواهد بود؛ همان ظرفیتی که بیشتر باتری‌های امروزی در گوشی‌های اروپایی و آمریکایی از آن فراتر نمی‌روند. به همین علت است که در این بازارها شاهد ظرفیت‌های اندکی کمتر از نمونه‌های مشابه در کشورهایی با محدودیت‌های حمل‌ونقل کمتریم.
با وجود اینکه از نگاه مصرف‌کننده این مقررات آزاردهنده هستند، دلایل مهمی پشت آن‌ها وجود دارد. باتری‌های لیتیوم-یون انرژی زیادی را در فضای کوچکی ذخیره می‌کنند؛ همین ویژگی آن‌ها را برای تأمین انرژی گوشی و لپ‌تاپ بسیار مناسب کرده، اما در عین حال می‌تواند در صورت آسیب، اتصال کوتاه یا قرارگیری در معرض گرما، خطر آتش‌سوزی ایجاد کند.
ماجراهای هراس‌انگیز انفجار گوشی‌ها بر اثر فرار حرارتی را همه دیده‌ایم. قوانین حمل‌ونقل برای کاهش این خطرها طراحی شده‌اند، از طریق محدود کردن ظرفیت باتری‌هایی که می‌توانند با شرایط ساده‌تر و هزینه کمتر حمل شوند، در کنار آزمون‌های ارتفاع، لرزش و گرمایی UN38.3 که همه باتری‌های لیتیوم باید برای اثبات ایمنی حمل‌ونقل پشت سر بگذارند. با محدود کردن انرژی هر سلول به ۲۰ وات‌ساعت در چارچوب حمل ساده‌تر، احتمال بروز آتش‌سوزی‌های گسترده در کامیون، کشتی یا هواپیما کاهش می‌یابد و در نتیجه هزینه‌های بیمه نیز پایین‌تر خواهد آمد. باتری‌های بزرگ‌تر ممنوع نیستند، اما برای حمل آن‌ها بسته‌بندی خاص، مدارک رسمی و در مواردی بارگیری جداگانه مورد نیاز است تا امنیت افراد و اموال تضمین شود.
اگر دقت کرده باشید، راهکاری حقوقی برای دور زدن این محدودیت وجود دارد. قانون ۲۰ وات‌ساعت تنها برای یک سلول باتری اعمال می‌شود، اما اگر چند سلول را در یک دستگاه به‌کار ببرید، می‌توانید از این سقف عبور کنید. برخی گوشی‌ها سال‌هاست برای شارژ سریع‌تر، از طراحی باتری دوقلو بهره می‌برند، به‌ویژه برندهای زیرمجموعه BBK مانند OnePlus و OPPO. به همین دلیل، در آمریکا هنوز می‌توان گوشی OnePlus 13 با باتری عظیم ۶۰۰۰ میلی‌آمپر ساعت را یافت، و OPPO Find X8 Pro نیز با باتری ۵۹۱۰ میلی‌آمپر ساعتی بدون تغییر به اروپا عرضه می‌شود.
اما این راه‌حل ارزان نیست؛ نه تنها به چند سلول مجزا نیاز دارد، بلکه به مدارهای خاص برای کنترل ایمن شارژ و دشارژ نیز احتیاج دارد. همه شرکت‌ها تمایلی به صرف چنین هزینه‌ای ندارند؛ یکی از دلایلی که شرکت‌هایی چون اپل، گوگل، سامسونگ و سایر برندهای بزرگ هنوز ظرفیت باتری‌های خود را به اندازه رقبای چینی افزایش نداده‌اند. با این حال، لپ‌تاپ‌ها مدت‌هاست از سلول‌های کوچک‌تر متعدد در کنار هم استفاده می‌کنند تا در محدوده ایمن ۱۰۰ وات‌ساعت باقی بمانند، و به همین خاطر در حمل‌ونقل به مشکل نمی‌خورند. گوشی‌های هوشمند نیز اگر قرار باشد جهش بعدی را در ظرفیت باتری تجربه کنند، ناچار به پیروی از همین رویکرد خواهند بود.
در مورد گوشی‌هایی که در چین تولید و عرضه می‌شوند، فرآیند حمل‌ونقل کاملاً در داخل کشور انجام می‌گیرد، بنابراین بسیاری از مقررات حمل‌ونقل بین‌المللی یا اعمال نمی‌شوند یا با شدت کمتری اجرا می‌گردند. همچنین، حمل زمینی به کشورهای همسایه و تولید متمرکز داخلی نیز از عواملی است که باعث می‌شود گاهی مدل‌هایی با ظرفیت بیشتر به بازارهای دیگر راه پیدا کنند.
اگر خواهان باتری‌های بزرگ‌تر در دستگاه‌های خود هستید، باید یا هزینه طراحی‌های چندسلولی را بپردازیم، یا مخارج، مسئولیت‌ها و بیمه‌های سنگین حمل باتری‌های بزرگ‌تر را متقبل شویم، یا تولید این نوع باتری‌ها را در داخل کشورها انجام دهیم. گزینه سوم عملاً امکان‌پذیر نیست، بنابراین احتمالاً با بن‌بست مواجه‌ایم؛ موضوعی که متأسفانه باعث می‌شود نوآوری‌هایی همچون باتری‌های سیلیکون-کربن نتوانند آن‌گونه که باید، تحول بزرگی در عمر باتری ایجاد کنند.
