مدیران تلویزیون این روزها برای اطلاع‌رسانی درباره سریال‌های روی آنتن، در سطح شهر بیلبورد می‌زنند و شبکه و زمان پخش آنها را اعلام می‌کنند. این درحالی است که تلویزیون خودش محل تبلیغات برای کالاهای تجاری و فیلم‌های سینمایی است و تعداد مخاطبانش حتی در بدترین حالت ممکن قابل مقایسه با سینما و شبکه نمایش خانگی نیست. بیلبوردهای سریال‌های تلویزیونی واقعا چه کارکردی دارند؟ این همه هزینه برای چیست؟
به گزارش فیلم‌نیوز، درحال حاضر بیلبوردهای سریال‌های «عملیات مهندسی» به کارگردانی سروش محمدزاده،«مهمان کشی» ساخته احمد کاوری و «بادار» به کارگردانی سیروس حسن‌پور در سطح شهر دیده می‌شود.
اولین سوالی که بعد از دیدن این بیلبوردها به ذهن می‌رسد این است که مگر این سریال‌ها متعلق به تلویزیون یا همان رسانه ملی نیستند؟ پس طبیعتا تیزرهای آن از شبکه‌های مختلف پخش می‌شود و مخاطبان تلویزیون هم نسبت به آن مطلع می‌شوند. اگر سریال به نظرشان جذاب باشد آن را دنبال می‌کنند و در غیر این صورت قید آن را می‌زنند. حالا در این شرایط بیلبورد چه کمکی می‌تواند بکند؟
«مهمان کشی» از سریال‌های اخیر تلویزیون است که شاهد نصب بیلبوردهای آن در سطح شهر بودیم.
تلویزیون مخاطبان خاص خودش را دارد و افرادی هم که مخاطبان دائمی تلویزیون نیستند و سریال‌های این رسانه را دنبال نمی‌کنند، با دیدن تصویر یک بازیگر روی بیلبورد به تماشای آن ترغیب نمی‌شوند. یک تصویر ساده چطور می‌تواند مخاطبی را به تماشای اثری که هیچ پیش‌فرضی ندارد ترغیب کند؟
پیش‌تر مخاطبان هم‌زمان با تماشای تصاویر فیلم‌های سینمایی روی بیلبوردها، تیزرهای آنها را هم در تلویزیون می‌دیدند. این هم‌زمانی باعث می‌شد تصمیم‌شان را برای تماشای یک فیلم بگیرند. حالا هم که تیزرهای تلویزیونی فیلم‌های سینمایی کاهش پیدا کرده، این تیزرها در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شوند و ذهن مخاطبان برای تماشای آنها آماده است.
تلویزیون به عنوان رسانه ملی، بزرگترین بنگاه برای تبلیغات است. بیشترین میزان مخاطب را دارد و حتی در بدترین حالت هم تعداد مخاطبان سینما و شبکه نمایش خانگی به پای آن نمی‌رسد. در این شرایط چطور ممکن است برای ترغیب مخاطبان به تماشای یک سریال، دست به دامان تبلیغات شهری شود؟ به نظر می‌رسد قصد مدیران صرفا خودنمایی و نمایش قدرت است. در این صورت هزینه‌های این امر را چه کسی می‌پردازد؟
اخبار مشابه
