محدثه واعظی‌پور | در سال‌های دشوار دهه شصت، در روزگار اقتدار بنیاد سینمایی فارابی (به عنوان متولی تولید فیلم و عرضه آن در جشنواره‌ها و نقش اصلی برگزاری جشنواره فیلم فجر)، و ماهنامه موثر فیلم نسلی شیفته سینمای ایران (سینمای پس از انقلاب) بالید. بسیاری از این نسل، که وارد حرفه روزنامه‌نگاری، نقد فیلم یا دنیای فیلمسازی شدند تحت تاثیر معیارهای رسمی آن روزگار صاحب سلیقه و دیدگاهی خاص بودند. نسلی که کودکی‌اش در دهه شصت گذشت و در روزهای پر تب و تاب دوم خرداد، جوانی را با ترکیبی از سیاست و میل به تغییر سپری کرد. همان‌ها که ساعت‌ها در صف جشنواره فیلم فجر می‌ایستادند تا تماشاگر نخستین اکران فیلم‌های مهم سال باشند.
اغلب کودکان دهه شصت، متاثر از سینمای گلخانه‌ای و فیلمسازان نسل انقلاب بودند که مدیران قدر قدرت فارابی ترویج و تبلیغ می‌کردند، اما اصلاحات و پس از آن تحولات اجتماعی، تعبیر سینمای موثر، فیلم خوب و فیلمساز موفق را عوض کرد. حالا که آن کودکان در حوالی 50 سالگی قدم می‌زنند، بعید به نظر می‌رسد به معیارهای آن روزها وفادار باشند.
تندترین نقدها به مدیریت سینما در دهه شصت، در یک دهه اخیر از سوی منتقدان و نویسندگان سینمایی کلید خورده و سینمای مستقل اگر چه ضعیف و رو به احتضار، برای تماشاگر ایرانی جذاب‌تر از انبوه فیلم‌های ارگانی است که با بودجه کلان و موضوع‌های گاه ملتهبشان می‌خواهند توجه جلب کنند. پرونده جشنواره فیلم فجر مدتی است برای بخشی از سینمادوستان بسته شده است، این‌ها شاید خبر از مرگ سینمای ایران بدهند، سینمایی که با انقلاب وارد یک دوره نوزایی شد.
طرح از :شبنم رضوانی
اما ماجرا این قدر تلخ نیست، در همین سال‌ها که بیش از هر دوره دیگری سرمایه و ابتذال بر سینما حاکم بوده، در شرایطی که انبوه کمدی‌های سطح پایین سالن‌های سینما را اشغال کرده، جرقه‌هایی دلمان را به سینمای ایران و سینماگرانش گرم کرده است. در این سال‌ها، «رها» ساخته شد، «علت مرگ نامعلوم» روی پرده رفت و «تصور» فرصت نمایش در سینماها را داشت. بوی عشق از «جنگل پرتقال» به مشام ما رسید و «پیرپسر» سینمای اجتماعی را دوباره زنده کرد. سینمای عزیز ما که بارها با افتخارهایش دل‌خوش بوده‌ایم، هنوز زنده است. سینمایی که در همین روزگار تلخ، اسکار انیمیشن را برای ایرانیان به ارمغان آورد.
سینمای ما، «هامون»، «لیلا»، «مادر»، «زیر پوست شهر»، «آژانس شیشه‌ای»، «شب یلدا»، «خیلی دور، خیلی نزدیک»، «چهارشنبه سوری»، «سلطان»، «نیاز» و … دارد، سینمای ما جان دارد، فراموشش نمی‌کنیم.
