سری هلیو G شرکت مدیاتک، یک مجموعه از پردازنده‌های مخصوص گوشی هوشمند است که نیروی پردازشی بسیاری از گوشی‌های اندرویدی مقرون‌به‌صرفه را فراهم می‌آورد. به تازگی، یک عضو جدید با نام هلیو G200 به این خانواده اضافه شده است.
مطابق انتظار، تراشه جدید می‌بایست به شکلی محسوسی از مدل قبلی خود پیشرفته‌تر باشد، اما متاسفانه ، تغییرات اعمال‌شده در این نسل به سختی قابل تشخیص هستند. در حقیقت، تفاوت بین سه نسل اخیر پردازنده‌های سری G یعنی هلیو G99، G100 و G200 بسیار اندک هستند.
هر سه تراشه ویژگی‌های فنی تقریباً مشابهی را ارائه می‌دهند، از جمله مودم‌های 4G، پردازنده‌های هشت هسته‌ای، پردازنده‌های گرافیکی Mali-G57 و پشتیبانی از صفحه‌نمایش‌هایی با نرخ تازه‌سازی بالای ۱۲۰ هرتز. از آنجایی که ساختار اصلی بدون تغییر باقی مانده، یک جهش عملکرد قابل توجه از یک نسل به نسل دیگر مشاهده نمی‌شود.
هلیو G99
هنگامی که مدیاتک Helio G99 را معرفی کرد، این تراشه را به عنوان یک ارتقاء قابل توجه برای دستگاه‌های 4G تبلیغ می‌کرد. این در زمانی رخ داد که بازار به شدت به سمت فناوری 5G گرایش پیدا کرده بود، اما مدیاتک همچنان فرصتی را در این میان می‌دید. G99 بهبودهای خوبی را نسبت به نسل پیشین خود به همراه داشت، از جمله پشتیبانی از دوربین‌های ۱۰۸ مگاپیکسلی، نمایشگرهایی با نرخ تا ۱۲۰ هرتز، و قابلیتی که مدیاتک آن را «همگام‌سازی هوشمند نمایشگر» می‌نامد تا نرخ تازه‌سازی را به صورت پویا برای بهینه‌سازی مصرف انرژی مدیریت کند.
طراحی CPU آن شامل دو هسته Arm Cortex-A76 با سرعت کلاک ۲.۲ گیگاهرتز و شش هسته کم‌مصرف Cortex-A55 بود. تراشه G99 با پشتیبانی از حافظه رم LPDDR4X و حافظه داخلی UFS 2.2، در میان هم‌رده‌های خود عملکرد قابل قبولی را ارائه می‌کرد. همچنین، این تراشه به فناوری HyperEngine 2.0 Lite از شرکت MediaTek مجهز شده بود که نحوه استفاده از پردازنده، واحد گرافیکی (GPU) و حافظه را در شرایط مختلف بازی بهینه‌سازی می‌نمود. با این وجود، به نظر می‌رسید این اقدام بیشتر به منظور تغییر نام قابلیت‌های موجود صورت گرفته بود تا یک پیشرفت اساسی در فناوری‌های مربوط به بازی.
در زمینه ارتباطات شبکه‌ای نیز این تراشه همچنان به فناوری 4G محدود مانده بود و از 4G VoLTE و Cat-13 LTE پشتیبانی می‌کرد. اگرچه این قابلیت برای مناطقی با توسعه محدود شبکه 5G مناسب تلقی می‌شد، اما حس یک فناوری پیشرو و آینده‌نگر را القا نمی‌کرد. با این حال، G99 یک تراشه پایدار، کم‌مصرف و از نظر اقتصادی به‌صرفه بود. این چیپست برای استفاده در گوشی‌های هوشمند با قیمت ۱۵۰ تا ۲۰۰ دلار منطقی به نظر می‌رسید.
هلیو G100
مدیاتک در G100، به همان ساختار و معماری پیشین وفادار ماند. پیکربندی هسته‌های CPU مشابه بود و از همان واحد پردازش گرافیکی Mali-G57 و نیز همان پشتیبانی از حافظه رم و حافظه ذخیره‌سازی به کار رفته بود. در حقیقت، اغلب مشخصات فنی داخلی این تراشه، کپی‌برداری دقیق از G99 به شمار می‌رفت.
بزرگترین تغییر ایجاد شده، انتقال به فرآیند ساخت ۶ نانومتری شرکت TSMC بود. همین تغییر کوچک به مدیاتک فرصتی برای بهبود بهره‌وری انرژی داد و بدون شک، این تغییر تاثیر قابل توجهی در عملکرد نهایی تراشه ایجاد کرد.
هلیو G100 در بخش دوربین ارتقاء اساسی داشتت. حداکثر رزولوشن حسگر دوربن به ۲۰۰ مگاپیکسل افزایش یافت، هرچند که شرکت‌ها به ندرت از این ظرفیت بهره بردند. این تراشه، یک پردازشگر سیگنال تصویر (ISP) سه‌گانه و پشتیبانی از پیکربندی دوربین دوگانه با قابلیت ZSL (تاخیر صفر شاتر) را به همراه همان ویژگی‌های بوکه، EIS و پردازش هوش مصنوعی G99 را ارائه کرد.
این تراشه همچنین از فناوری بازی HyperEngine پشتیبانی می‌کند که در واقع همان ویژگی‌های قبلی است. قابلیت‌هایی نظیر تعویض پویای آنتن، همزمانی تماس/داده و توازن CPU-GPU-حافظه نیز در آن گنجانده شده‌اند. در حقیقت، G100 همان G99 بود که بر پایه یک فرآیند تولید بهینه‌تر بنا شده و پشتیبانی بهتری از دوربین داشت.
هلیو G200
این تراشه در نگاه اول، هیچ ارتقا چشمگیری ندارد. ساختار CPU همچنان شامل دو هسته Cortex-A76 و شش هسته Cortex-A55 بوده و سرعت کلاک آنها به ترتیب در ۲.۲ گیگاهرتز و ۲.۰ گیگاهرتز بدون تغییر باقی مانده است. هیچ تغییری نیز در زمینه حافظه رم و فضای ذخیره‌سازی مشاهده نمی‌شود و حتی حداکثر رزولوشن ۲۵۲۰×۱۰۸۰ و پشتیبانی از نمایشگر ۱۲۰ هرتز نیز دقیقاً به همان صورت قبلی حفظ شده‌اند.
مدیاتک تلاش کرده تا از طریق تغییرات جزئی و افزایش سرعت کلاک GPU، یک بهبود قابل توجه ایجاد کند. گرافیک Mali-G57 در این تراشه با سرعت ۱.۱ گیگاهرتز عمل می‌کند و این شرکت ادعا می‌کند که عملکرد GPU نسبت به برخی از پلتفرم‌های رقیب تا ۷۵% سریع‌تر شده و سرعت اجرای برنامه‌های اجتماعی نیز ۵۰% افزایش یافته است.
همچنین، یک DCG با ۱۲ بیت برای ضبط ویدیوی HDR و پشتیبانی مداوم از دوربین ۲۰۰ مگاپیکسلی وجود دارد. مدیاتک ادعا می کند که به لطف بهینه سازی‌های HyperEngine و استفاده از فرآیند ۶ نانومتری، بازده انرژی این تراشه در بازی تا ۳۰ درصد بهبود یافته است. یکی از قابلیت‌های جدید، فناوری 4G DC SAR بوده که اتصال را بهبود می‌بخشد و تأخیر را در هنگام استفاده از شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسانی کاهش دهد.
با این حال، این تغییرات اساساً ماهیت تراشه را تغییر نمی‌دهند. G200 در هسته خود همچنان یک تراشه صرفاً 4G با سخت افزار عمدتاً بدون تغییر است. این سومین نسخه روی همان تراشه اصلی بوده، فقط کمی اصلاح شده است.
سه نسل، یک طرح اولیه
هلیو G99، G100 و G200 به راحتی می‌توانند با یک پردازنده اشتباه گرفته شوند. همه آنها از معماری CPU یکسان، پشتیبانی از حافظه و ذخیره سازی یکسان، ویژگی‌های شبکه یکسان و قابلیت‌های نمایشگر و دوربین تقریباً یکسانی برخوردارند. تفاوت‌ها بیشتر در بهینه سازی های جزئی نهفته است:
پس دقیقاً چه چیزی تغییر کرده است؟ از جنبه فنی، واحد پردازش گرافیکی (GPU) بهینه‌سازی شده، پردازشگر سیگنال تصویر (ISP) دوربین از عمق بیت بالاتری پشتیبانی می‌کند و اتصال شبکه در مناطقی با پوشش ضعیف، اندکی هوشمندتر عمل می‌کند. با این حال، همچنان سقف عملکرد توسط همان معماری قدیمی CPU تعیین می‌شود. هسته Cortex-A76 که برای نخستین بار در سال ۲۰۱۸ معرفی شد، نزدیک به هفت سال در حال خدمت است. این هسته در زمان خود یک واحد قدرتمند محسوب می‌شد، اما در سال ۲۰۲۵ قدرمی به نظر می‌رسد.
چه چیزی در این میان غایب است؟
یکی از مواردی که در هر سه تراشه Helio حذف شده، فناوری 5G است. برای تراشه Helio G99 که فقط از 4G پشتیبانی می‌کرد، این موضوع قابل درک بود. اما اکنون که فناوری 5G در کشورهایی که عمدتا از سری Helio G استفاده می‌کنند، به طور چشمگیری گسترش یافته است، شرکت مدیاتک می‌بایست در تراشه جدید خود، پشتیبانی شبکه را ارتقا می‌داد.
این شرکت همچنین می‌توانست با به کارگیری یک طراحی ARM جدیدتر، مانند Cortex-A78، معماری اصلی خود را نوسازی کند. این اقدام منجر به ارائه عملکرد بهتری می‌شد که همسو با خواسته‌های کنونی کاربران بود. اما پیشرفت‌هایی که در سری Helio G مشاهده می‌کنیم، بیشتر در راستای همگام شدن با فناوری‌های موجود است.
