انیمه‌ی Perfect Blue، یک اثر روانشناختی ساخته‌ی ژاپن است که مرز بین واقعیت و خیال را به طرز وحشتناکی درهم می‌شکند. این اثر با روایت سقوط ذهنی یک ستاره‌ی پاپ در مسیر شهرت، نگاهی تیره و عمیق به وسواس، هویت و فشار دنیای مدرن دارد.
این انیمه محصول سال ۱۹۹۷ است و یکی از ترسناک‌ترین انیمه‌های تاریخ محسوب می‌شود. این اثر از بزرگ‌ترین آثار کارگردان آن یعنی ساتوشی کن، به شمار میرود. ما در این مقاله تصمیم داریم انیمه‌ی Perfect Blue را معرفی کنیم و به اتفاقات داستان آن بپردازیم. با ویجیاتو همراه بمانید.
یک انیمه‌ی ترسناک افسانه‌ای بهتر و وحشتناک‌تر از همیشه شده‌است
انیمه‌ی Perfect Blue، داستان میما کیریگوئه با صداپیشگی Junko Iwao است. میما خواننده‌ی پاپ، تصمیم می‌گیرد مسیر شغلی خود را تغییر دهد و در یک مجموعه‌ی تلویزیونی جنایی با عنوان Double Bind به ایفای نقش بپردازد. میما با شروع این مسیر تازه، تلاش می‌کند بین انتظارات طرفداران و مدیرانش و تردید‌های درونی‌اش درباره‌ی هویت واقعی که دارد تعادل برقرار کند؛ تلاشی که باعث می‌شود بحران عمیقی در هویتش به‌وجود بیاید و دقیقا از آن‌جا به بعد اوضاع بسیار ترسناک‌تر می‌شود.
بخوانید: با ۳۰ انیمه ژاپنی برتر و سریالی تاریخ آشنا شوید
در این میان، یک تعقیب‌گر بیمار و طرفدار مریض روانی که به اصطلاح به آن‌ها استاکر می‌گویند، عاشق چهره معصوم و قدیمی میما است و از چهره جدید و متفاوت او متنفر است و بر این باور است که میمای واقعی جایگزین شده‌است. هم‌زمان با این داستان، افرادی که در پروژه‌ی جدید او حضور دارند مانند فیلمنامه‌نویس یا عکاسی که از او تصاویر تحریک‌کننده می‌گیرد یکی پس از دیگری به طرز مشکوکی کشته می‌شوند.
همچنین میما متوجه می‌شود که شخصی در اینترنت و در سایتی به نام Mima’s Room به جای او فعالیت می‌کند. فردی که اطلاعاتی دارد که فقط خود میما باید از آن‌ها باخبر باشد.
انیمه‌ی Perfect Blue پیش‌بینی کرده بود که دنیای طرفداران در اینترنت چقدر ترسناک خواهد شد
انیمه Perfect Blue به طور خاص درباره صنعت سرگرمی ژاپن است؛ به همین دلیل است که میما کار خود را به عنوان یک آیدل پاپ آغاز می‌کند. با این حال، این انیمه به خاطر بهره‌کشی از زنان در این صنعت، مورد نقد‌های بسیاری قرار گرفت. میما برای آنکه به عنوان بازیگری جدی شناخته شود، گام بزرگی برداشت و در صحنه‌ای از تجاوز ایفای نقش کرد؛ حمله واقعی نیست، اما در دنیای انیمه ساتوشی کن، مرز بین واقعیت و خیال به سختی قابل تشخیص است. صحنه‌ی ساختگی تجاوز آنقدر واقعی و آزار‌دهنده است که بیننده ناخودآگاه از تماشای آن طفره میرود.
تصور می‌شود که فقط مدیران هنری از ستاره‌ها سواستفاده می‌کنند اما اینطور نیست. این اثر با کنسرتی از گروه خوانندگی CHAM آغاز می‌شود که میما عضوی از آن است. قبل از اینکه خود میما را ببینیم، صدای تماشاگرانی را می‌شنویم که در موردش شایعه‌پراکنی می‌کنند. سپس این اثر، بین صحنه‌های اجرای میما و زندگی روزمره‌اش، از خرید مواد غذایی گرفته تا برگشت به آپارتمانش، برش می‌زند. اینجا دو چهره از میما وجود دارد؛ میمای واقعی و میمایی که به کلی تغییر کرده و چهره‌ای بزک‌کرده دارد که برای عموم به نمایش می‌گذارد. شهرت، مرز بین زندگی خصوصی و عمومی را از بین برده و هردو را به صحنه‌ای برای تماشا و قضاوت برده‌است.
در جریان این انیمه، برای نشان دادن تازگی اینترنت در زمان ساخت اثر، میما باید یاد بگیرد که چگونه از کامپیوتر استفاده کند. همین کهنگی، پیش‌بینی‌گرانه بودن انیمه را برجسته‌تر می‌کند. اینترنت فضایی وحشتناک است؛ می‌تواند ذهن انسان را در خود فرو ببرد و او را در چرخه‌ای از وسواس و افکار منفی اسیر کند، به خصوص وقتی که تنها همراه آدم صفحه‌ی نمایش باشد. اینترنت صرفا پناهی موقت برای تنهایی فراهم می‌کند اما هیچوقت آن را درمان نمی‌کند. در فضای مجازی، دیگران می‌توانند تو را بشناسند بدون آنکه تو چیزی از آن‌ها بدانی؛ چون گفت‌وگو در جهانی یک‌طرفه همیشه آسان‌تر است.
اینترنت به مردم این امکان را می‌دهد که انتخاب کنند چگونه تو را بشناسند
اصطلاح رابطه‌ی پاراسوشال یعنی رابطه یک‌‌طرفه‌ی عاطفی با یک سلبریتی یا شخصیت رسانه‌ای که معمولا برای توصیف شدت و افراط در افرادی که طرفدار آدم‌های معروف در اینترنت هستند به کار میرود. شیفتگی بیمارگونه تعقیب‌کننده میما کاملا شبیه به رابطه‌ی پاراسوشال بود. او نسخه‌ای خیالی از میما را در سرش تصور کرده و به آن دلبسته است؛ همان صدایی که در ذهنش با او حرف می‌زند. او حاضر نیست تغییر میما را بپذیرد و اگر میما از تصویر ایده‌آل او فاصله بگیرد، او این کار را خیانت می‌بیند و آن را با خشم و انتقام پاسخ می‌دهد.
البته شیفتگی و دلبستگی به چهره‌های مشهور قبل از اینترنت هم وجود داشت اما حضور سلبریتی‌ها در فضای مجازی باعث شد که مردم پشت صحنه زندگی آن‌ها را ببینند. حالا حس عشق به یک اثر هنری یا هنرمند، به‌راحتی می‌تواند تبدیل به حس مالکیت یا طلبکاری شود؛ انگار چون کسی را دوست داریم، حقی بر او داریم. این مسئله، به‌خصوص در مورد موسیقی‌دانانی مانند میما شدیدتر است؛ چون هیچ شکل دیگری از هنر تا این حد صمیمی و شخصی نیست. وقتی هدفون در گوش می‌گذاریم، به کسی اجازه می‌دهیم که به طور مستقیم با ما صحبت کند. یک ترانه خوب می‌تواند احساساتی را که قبل‌تر در درون داشتیم به زبان بیاورد و مرز بین ما و خواننده را محو کند.
ما هیچوقت شهرتی مثل میما را تجربه نخواهیم کرد، اما اینکه بخواهیم برای برآورده کردن انتظارات دیگران، خودمان را تغییر دهیم، همه‌مان می‌فهمیم. در دنیای امروز، کافی است بخواهید در فضای مجازی دیده شوید تا روی بزرگ‌ترین صحنه‌ی جهان بایستید؛ مکانی که اگر مراقب نباشید، صدای جمعی بی‌چهره مردم در اینترنت می‌گویند که شما چه کسی هستید.
میما در طول داستان به دنبال پاسخ یک پرسش است. همان اولین جمله‌ای که شخصیتش در سریال Double Bind می‌گوید؛ تو کی هستی؟
جست‌وجوی پاسخ این سوال تقریبا او را به مرز مرگ و جنون می‌رساند. در طول داستان، تصویر نسخه‌ی سابقش، دختری معصوم و در عین حال اغواگر در لباس آیدل، او را آزار می‌دهد. در پایان Perfect Blue، میما سرانجام پاسخ خود را پیدا می‌کند. حالا پرسش این است؛ تو چطور؟
نسخه‌ی بازسازی‌شده‌ی Perfect Blue هم‌اکنون در سینماها در حال اکران است
انیمه Perfect Blue، فقط یک انیمه‌ی ترسناک یا داستانی درمورد ستاره‌های پاپ نیست؛ بلکه مخاطب را با هویت خود، مرزهای واقعیت و خیال و تصویر اجتماعی رو‌به‌رو می‌کند. این انیمه نشان می‌دهد که شهرت و برآوردن انتظارات بی‌جای دیگران چه فشار روانی را برای فرد به همراه دارد.
این اثر به خوبی بدی‌های اینترنت و فضای مجازی را نشان می‌دهد. اینکه هرکسی می‌تواند شما را دنبال کند و زندگی شخصی شما را زیر نظر داشته باشد؛ بی‌آنکه شما آن را بشناسید و یا حتی خبر داشته‌باشید. خطرات اینترنت از چیزی که همه‌ی ما فکر می‌کنیم بیشتر است. همچنین باید مراقب انسان‌های بیمار و رفتار‌های بیمارگونه آن‌ها نیز باشیم.
