هفتاد و نهمین جشنواره فیلم ونیز شب گذشته برندگان خود را شناخت. شیر طلایی بهترین فیلم به «پدر، مادر، خواهر، برادر» ساخته جیم جارموش رسید؛ اثری سه‌پاره که به روایت سه خانواده و روابط درونی آن‌ها می‌پردازد. شیر نقره‌ای بهترین کارگردانی به بنی سفدی برای فیلم The Smashing Machine تعلق گرفت و جایزه بزرگ هیأت داوران به درام غزه با عنوان The Voice of Hind Rajab اهدا شد.
جارموش با عینک آفتابی همیشگی و کت مخملی زرشکی روی صحنه رفت و در آغاز تنها گفت: «اوه، لعنت!» او سپس تأکید کرد: «ما فیلمسازان برای رقابت کار نمی‌کنیم، اما این جایزه برای من ارزشمند است.» او با یادکرد از عشق خود به ونیز، «شهر کازانووا، ویوالدی و ترنس هیل»، از هیأت داوران و تماشاگران بابت استقبالشان از «فیلم آرام ما» تشکر کرد و در ادامه سخنان سفدی را درباره سیاسی بودن هنر بدون اشاره مستقیم به سیاست تأیید کرد: «هنر می‌تواند همدلی بیافریند، و این نخستین گام در حل مشکلات ماست.»
کارگردان «مرد مرده» سخنانش را با نقل قولی از آکیرا کوروساوا به پایان برد: «او هنگام دریافت جایزه یک عمر فعالیت سینمایی گفت که هنوز نگران است چون احساس می‌کند راه فیلمسازی را به‌خوبی نمی‌داند. من هم همان حس را دارم؛ همیشه در حال یادگیری هستم.» این جمله با تشویق طولانی‌مدت سالن و حتی فریاد یک زن ایتالیایی که می‌گفت «دوستت داریم جیم!» همراه شد.
با وجود محبوبیت فیلم جارموش، بحث‌های پیش از مراسم بیشتر بر محور فیلم دیگری می‌چرخید: The Voice of Hind Rajab ساخته کاثر بن هانیا. این درام بازآفرینی قتل واقعی یک دختر پنج‌ساله فلسطینی بود و گمانه‌زنی‌ها درباره احتمال دریافت جایزه اصلی بسیار بالا بود. در نهایت، فیلم جایزه بزرگ هیأت داوران را گرفت و بن هانیا پرشورترین سخنرانی شب را ایراد کرد؛ شبی که به نظر می‌رسید اغلب برندگان به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم به غزه اشاره می‌کنند.
او پس از تقدیم جایزه‌اش به جمعیت هلال‌احمر فلسطین و دیگر «قهرمانان» امدادرسان در غزه گفت: «صدای هند فریادی برای نجات بود که همه دنیا شنیدند اما پاسخی نگرفت. این صدا تا تحقق عدالت و پاسخگویی طنین خواهد داشت. سینما نمی‌تواند او را بازگرداند یا جنایتی را که در حقش شد پاک کند، اما می‌تواند صدایش را حفظ کند.»
بن هانیا با یادآوری اینکه «این موضوع فقط خاطره نیست، فوریت دارد؛ مادر و برادر کوچک هند هنوز در غزه‌اند و جانشان در خطر است» پیام مادر کودک را قرائت کرد: «هنوز بسیاری از کودکان منتظر کمک هستند.» او سپس جمله معروف نلسون ماندلا را یادآوری کرد: «آزادی ما بدون آزادی فلسطینی‌ها کامل نیست» و بی‌پرده ادامه داد: «این فقط داستان هند نیست، روایت یک رژیم جنایتکار اسرائیلی است که بی‌کیفر عمل می‌کند… روح هند در آرامش، چشم قاتلانش در بی‌خوابی و فلسطین آزاد باد.»
در همین شب، بنی سفدی نیز که برای فیلم The Smashing Machine جایزه بهترین کارگردانی را گرفت، سخنان خود را با جمله «لطفاً موسیقی را پخش نکنید!» آغاز کرد. اشاره او به قطع مکرر سخنرانی‌ها با اجرای بی‌موقع قطعه‌ای بی‌کلام بود؛ موسیقی‌ای که حتی دوبار سخنان برنده بهترین بازیگر زن، شین ژی‌لی در فیلم «خورشید بر همه ما طلوع می‌کند» را قطع کرده بود. سفدی تجربه حضور در ونیز را «رویایی تحقق‌یافته» دانست و افزود: «بودن در کنار غول‌های دیروز و امروز سینما، برایم باورنکردنی است.»
