نوارهای کاست قدیمی ممکن است با کمی تغییر در DNA دوباره رواج پیدا کنند. در حالی که دی‌ان‌ای پیش از این به عنوان یک رسانه ذخیره‌سازی اطلاعات مورد استفاده قرار می‌گرفت، اکنون محققان آن را به راحتی و ظاهر نوار کاست دهه ۱۹۸۰ ترکیب کرده‌اند که منجر به به‌وجود آمدن چیزی شده به نام کاست DNA شده است. پیشنهاد می‌شود ادامه این مطلب از دیجینوی را از دست ندهید.
شینگو جیانگ در دانشگاه علوم و فناوری جنوبی در گواندونگ چین، به همراه همکارانش این کاست را با چاپ مولکول‌های دی‌ان‌ای مصنوعی روی یک نوار پلاستیکی ایجاد کردند. او می‌گوید: “ما قادر هستیم توالی این نوار را به گونه‌ای طراحی کنیم که ترتیب بازهای (A، T، C، G) دی‌ان‌ای نشان‌دهنده اطلاعات دیجیتال باشد، دقیقا مشابه صفر و یک در کامپیوتر.” این بدان معناست که این نوار کاست می‌تواند هر نوع فایل دیجیتالی شامل متن، تصویر، صدا یا ویدیو را ذخیره کند.
یکی از مشکلات تکنیک‌های پیشین ذخیره‌سازی DNA، دشواری دسترسی به داده‌ها بود، بنابراین تیم تحقیقاتی مجموعه‌ای از بارکدها را روی نوار چسباند تا به بازیابی اطلاعات کمک کند. به گفته جیانگ، این فرایند مانند یافتن یک کتاب در کتابخانه است. ابتدا باید قفسه مربوط به کتاب را پیدا کنیم، سپس به سراغ کتاب مورد نظر برویم. این نوار کاست همچنین با چیزی که محققان آن را زره کریستالی ساخته شده از ایمیدازولات زئولیتی توصیف می‌کنند، پوشانده شده است که از تجزیه پیوندهای DNA جلوگیری خواهد کرد.
این یعنی کاست DNA می‌تواند داده‌ها را قرن‌ها بدون خراب شدن ذخیره کند. در حالی که یک نوار کاست معمولی می‌توانست حدود ۱۲ آهنگ را در هر طرف خود ذخیره کند، ۱۰۰ متر از نوار کاست دی‌ان‌دی قادر خواهد بود بیش از ۳ میلیارد قطعه موسیقی را با حجم ۱۰ مگابایت برای هر آهنگ در خود جای دهد. ظرفیت کل ذخیره‌سازی داده‌ها ۳۶ پتابایت، معادل ۳۶ هزار ترابایت هارد دیسک است.
با این وجود، جیانکای لی، یکی از اعضای تیم از دانشگاه علوم و فناوری جنوبی می‌گوید اگر یکی از نوارهای جدید را در یک واکمن قرار دهید، هیچ صدای معناداری تولید نمی‌کند، زیرا کاست DNA از سیگنال‌های مغناطیسی مدل پیشین خود بهره نمی‌برد. او در ادامه افزوده: “نوار ما مولکول‌های دی‌ان‌دی را حمل می‌کند. به عبارت دیگر، مانند این است که بخواهید یک عکس را در یک پخش‌کننده ضبط صوت پخش کنید، در حالی که فرمت آن‌ها با یکدیگر سازگار نیستند.”
منبع: NewScientist
